شهرسازی

فهم معنای طراحی شهری، بر اساس قاعده "دور هرمنوتیکی" در قالب چرخه­ای مستمر از تاویل دو سپهر "نظریه"و عمل صورت می­پذیرد. ضرورت فهم "جزء" در بستر "کل": تعامل مقیاس­های محلی و راهبردی.

   طراحی شهری، فرآیند شکل بخشی به فرم کالبدی شهر است و در این میان "فضای همگانی" فقط معرف جنبه­ای از جوانب "فرم شهر" و نه لزوما تمامیت آن می­باشد. به عبارت دیگر در حالیکه طراحی فضای همگانی، بخشی از طراحی شهری را تشکیل می­دهد، معهذا فروکاستن کلیت "طراحی شهری" به "طراحی فضاهای شهری" موجب می­گردد که طیف کامل عمل طراحی شهری متشکل از پیوستاری از مداخلات در سطوح گوناگون، مورد غفلت قرار گیرد. در دوران اولیه شکل­گیری طراحی شهری بعضا تصور می­گردد با تحدید "بزرگی موقعیت مداخله" و تعریف قلمرو طراحی شهری به عنوان حرفه­ای که به طراحی فضاهای شهری و یا رشته­ای از طراحی که "با موقعیت­های شهری با مساحت حدود نیم مایل مربع سروکار دارد"این رشته و حرفه را تعریف نمایند.  (Banham, 1976, 130)حال آنکه در سال­های اخیر قلمرو طراحی شهری حتی طراحی حوزه مناطق کلانشهری را در برگرفته و به بیان دیگر مقیاس و اندازه محدودی برای موقعیت­های مداخله آن نمی­توان تعریف نمود. (گلکار، 1378، 15)